Suptotalna krezubost

Krezubost (partial edentulous) se ne definiše kao bolest već kao stanje nastalo gubitkom stalnih zuba u zubnim nizovima gornje i donje vilice, do čega je došlo zbog oboljenja zuba ili njegovog potpornog aparata, vilične kosti kao i drugih mekih i čvrstih tkiva usne duplje. Povrede lica i vilica, ali i poremećaji u razvoju takođe dovode do nastanka krezubosti. Topografska klasifikacija krezubosti predstavlja odnos preostalih zuba i bezubih polja jedne vilice. Stoga se topografski krezubost može podeliti na maksimalnu (suptotalnu), prosečnu i minimalnu krezubost.

Suptotalnu krezubost karakteriše prisustvo maksimalno 4 zuba u vilici a može se podeliti na osnovu topografije i funkcionalnosti. Topografska klasifikacija obuhvata slučajeve kada su u interkaninom ili postkaninom sektoru preostali samo jedan ili dva zuba, a deli ih u tri klase:

• I klasa – slučajevi sa jednim preostalim zubom
• II klasa – slučajevi sa preostala dva zuba koji su u međusobnom kontaktu
• III klasa – slučajevi sa preostala dva zuba koji nisu u međusobnom kontaktu

Funkcionalna klasifikacija obuhvata tri klase koje se označavaju slovima A, B i C a izvedene su iz tri osnovne topografske klase.

• Klasa A – preostali zubi su locirani u interkaninom sektoru
• Klasa B – preostali zubi su locirani jednostano ili obostrano u regiji premolara
• Klasa C – preostali zubi su locirani jednostrano ili obostrano u regiji molara.

Klinička slika suptotalne krezubosti obuhvata gubitak međuviličnih odnosa, smanjenje orofacijalne funkcije (žvakanje, gutanje i govor), preopterećenost potpornih tkiva preostalih zuba, poremećaj funkcije temporomandibularnog zgloba, te estetske i psihološke probleme nastale usled poremećene estetike i funkcije. Odnosno, suptotalnu krezubost karakteriše gubitak velikog broja zuba u zubnom nizu (prisustvo maksimalno četiri zuba), uz male biološke vrednosti preostalih zuba kao i nepovoljan raspored istih što umnogome otežava adekvatnu terapijsku rehabilitaciju.