Hirurgija pre anestezije

Hirurgija pre anestezije predstavlja jedan od najzastrašujućih perioda kada je reč o mogućnosti lečenja s jedne strane i stepena bola koji su pacijenti po cenu života morali da trpe.

Za pacijente iz 21. veka jedine očekivane reakcije na prizor operacione sale pre 200 godina bile bi šok i užas. Srebrni rukohvati hirurških instrumenata se sijaju, dok su im oštrice natopljene krvlju. Vazduh je ispunjen vriscima žrtava, kako to opisuju lekari 19. veka iz ere pre otkrića anestezije. Čuju se i zvuci sečiva koja prolaze kroz kožu, tetive, kosti. Nekima je operacija potrajala dovoljno dugo da izgube sposobnost vrištanja, umesto toga čuju se samo zvuci forcepsa. Tek nekoliko ljudi je pokušalo da sprovede operaciju pre nastanka anestezije, a još manje pacijenata je preživelo, ne zbog gubitka krvi, već zbog čistog šoka koji su doživeli.

Izučavajući kadevere, hirurzi su spoznali anatomiju ljudskog tela, objavljujući svoja zapažanja u časopisima. Međutim svi ti zahvati izvođenji su bez anestezije. Prva uspešna anestezija sprovedena je 1846. godine. U tu svrhu korišćen je etar. Ipak, hirurški zahvati bili su i dalje opasni. Infekcije koje su nastajale kao posledica izvođenja operacija, bile su smrtonosne. Za antibiotike se nije znalo sve do 1940. godine.

Uprkos pronalasku anestezije koja je pružala analgeziju tokom invazivnih medicinskih zahvata, nije uticala pozitivno na stopu infekcija. Bolnice kontaminirane mikroorganizmima bile su podjednako opasne kao i teške zarazne bolesti. Na primer, tokom Drugog svetskog rata postoje zapisi o značajnom broju žrtava koje su živote izgubili u bolnicama nakon operacija. Ubili su ih sepsa i gangrena. Tek kada je Aleksandar Fleming otkrio penicilin, zdravstvene ustanove su imale sav potreban „alat“ za izvođenje operacija.