Istorija medicinske terminologije

Istorija medicinske terminologije ima široku i bogatu osnovu u latinskom i grčkom jeziku.

Kada su Rimljani osvojili Grčku, znanje i jezik obe kulture se stopio, rezultujući novim medecinskim terminima u vezi sa lečenjem i izučavanjem bolesti. Evidencija je ručno pravljena, zapisivanjem u medicinske knjige i priručnike. Interesantno je da su mnogi termini nastali iz reči u tadašnjem svakodnevnom govoru. Primer je dijabetes koji je na grčkom jeziku značio sifon.

U istoriji medicinske terminologije znalajno mesto zauzimeju arapski, kineski, holandski, francuski, nemački, hindu, japanski i galski jezik.

Ali zbog čega je baš sifon poslužio kao osnov za stručni naziv šećerne bolesti? Pre skoro dva milenijuma grčki lekar Aret Papadocijan je objasnio da su pacijenti sa ovom bolešću imali poliuriju i da su vodu „propuštali kao sifon“. Za medicinsku terminologiju je karakteristična upotreba mnogo prefiksa i sufiksa, koji su takođe latinskog ili grčkog porekla. Često zbog takve građe reči, one su dugačke i višesložne. Istorija medicinske terminologije ima značajno uporište i u arapskom, kineskom, holandskom, francuskom, nemačkom, hindu, japanskom i galskom jeziku.

Ova specifična terminologija postoji da bi se identifikovale različite anatomske strukture, dijagnoze, instrumenti, postupci, protokoli i lekovi. Ona je strukturisana u tri osnovna dela: koren reči, prefiks i sufiks. Koren se obično nalazi u sredini i nosilac je osnovnog značenja reči. Prefiks dolazi ispred korena i daje dodatne informacije o lokalizaciji određenog procesa ili anatomske strukture tela. Sufiks se nalazi na kraju i nosi informacije o okolnostima, razvoju i protokolima vezanim za neko stanje.